NEREDE O ESKİ BAYRAMLAR
Nerede o eski bayram sabahı,
Güneş bile başka doğardı sanki...
Serin bir seherin içinde uyanırdık,
Kalbimizde sabır, ellerimizde sevinç vardı.
Annemin telaşı bir dua gibi yayılırdı eve,
Mutfakta pişen her şeyde bir emek, bir sevda…
Babam aynada yüzüne değil, geçmişe bakardı,
Kravatı değil; hatıraları düğümlerdi yakasına.
Yeni ayakkabılar baş ucumuzda beklerdi,
Ama en yenisi gülüşlerimizdi, saf ve katıksız…
Bir mendile sarılı üç şeker,
Bütün dünyanın iyiliğine yetiyordu o zaman…
Sevinçle umut yan yana yürürdü,
Kalplerde filizlenen bir bayram sabahı…
El öperdik saygıyla, susarak…
Kelimeler yetersizdi orada; bakışlar konuşurdu…
Çınar gibi duran büyükler anlatırdı o eski günleri,
Sesleriyle değil, susuşlarıyla dokunurdu içimize.
Gözleri uzaklara bakan o zarif eller,
Her dokunuşta bir dua gizlerdi…
Sessizliğiyle konuşan yüce yüreklerdi onlar,
Bir kuş sütü eksik olmayan sofrada…
O ev, o bahçe, o eski tahta masa…
Deniz… Filiz gibi umutlar yeşerirdi orada,
İçimizdeki her şey, eski bir şarkı gibiydi…
Şimdi havada sarı bir hasret kokusu,
Gözlerde bir hüzün, yürekte sessiz bir yangın.
Zaman, bazı şeyleri sessizce alıp götürdü,
Ve biz, kıyısında kaldık eski bir fotoğrafın.
Şimdi her şey aynı gibi ama eksik,
Ne o çocuk sesleri, ne de beklenen o kapı tıklanışı.
Bayram yine geliyor, evet…
Bayram demek, aile demek,
El ele, gönül gönüle yürümek…
Kardeşlerimin neşesiyle dolmak,
Evimizde mutluluğun çiçek açması demek…
Ama eskisi gibi “gelip oturmuyor içeriye.”
Yine de, bir yerlerde hâlâ yaşıyor,
O bayramlar, o yüzler, o dokunulmamış günler…
Belki bir duanın ucunda,
Belki yürekte saklı, silinmemiş bir gülüşte…
