KAVAKLARIN SESSİZLİĞİNDE (Şiir Yürekli Kadın)

Yeşil kavaklar uzanır göğe doğru,
Yapraklar fısıldar eski bir rüyayı.
Aralarında yürür şiir yürekli kadın,
Güneş düşer omzuna altın gibi, ağır, usulca.

Saçları rüzgârla yarışta, uçuşur serin,
Bir kuş sessizce iner, seyreder derin derin.
Gözlerinde uzak bir baharın sızısı,
Adımları sessiz ama içinden taşar bir fısıltı.

Kavakların gölgesinde eğilir zaman,
O geçerken susar gökyüzü, durur insan.
Sanki doğa onu beklemiş bin yıl boyunca,
Bir masal gibi geçer izi kalır her dalda.

Kim bilir hangi şiirin kendisidir o?
Hangi yağmurda çözülmüş bir dua, bir soru?
Kavakların arasında bir sır gibi durur,
Şiir yürekli kadın rüzgârla konuşur.

Adını bilmez rüzgâr, ama tanır ruhunu,
Şiir gibi bir dokunuşla titrer sessiz huzuru.
Kavak susar, dünya iç çeker derinden,
Bir iz bırakır zaman silinmez yerinden.

Ne çok şey söyler, hiç konuşmadan,
Bir bakışla döner mevsimler durmadan.
Ve gittiğinde hâlâ oradadır aslında
Kavakların kalbinde,
Bir mısra kadar yakında.

Ayşe Filiz GÖKDEMİR ÖZARSLAN
21.05.2025
ANKARA