SAKIN ÜZÜLME

Akşam olmuş yine yıldızlar sönmüş

Bilmem Ay sırtını kimlere dönmüş

Gecenin matemi yüzüne sinmiş

Efkârı döşünde soyan utansın.

***

Siyah çarşafını sermiş gökyüzü

Parlamıyor solmuş, Ay’ın ak yüzü

Kim bilir belki de artık son güzü

Efkârı döşünde duyan utansın.

***

Kederi koynuna sarıp uyumuş

Gün doğana kadar derdi büyümüş

Olduğu yer sanki kör bir kuyuymuş

Efkârı döşünde koyan utansın.

***

Güneş doğsa bile fayda etmezmiş

Kederi bir türlü usdan gitmezmiş

Sinendeki hüznü nâçâr bitmezmiş

Efkârı döşünde sayan utansın.

***

Katlayıp bük artık siyah örtünü

Dönme Güneş’ine kambur sırtını

Dile getir sen de sitem şartını

Efkârı döşünde yayan utansın.

***

Zehra der ki; "Ey Ay!" sakın üzülme

Boynun bükük her dem böyle süzülme

Feleğin yanında n’olur ezilme

Efkârı döşünde kıyan utansın.

 ***