YORGUN DÜŞTÜ YÜREĞİM

Ah bir bilsen şair!

Ne çok yorgun düştü 

Şu bedbaht ve nâçâr yüreğim!

Öbek öbek hüzünlere

Her dem hamallık ede ede...

Dokunsan her an

Patlamaya hazır bomba gibiyim

Ya da ne bileyim işte

Ağlamaya hazır şişkin bulutlar misaliyim...

***

Öyle anlar geliyor ki şair,

En yüksek tepeye çıkıp

Avaz avaz haykırmak

Ya da engin denizin ortasında

Dalgalarla boğuşup

Hıçkırarak ağlamak istiyorum....

***

"Neden" diye sorma şair,

Ruhî hâlim bozuk işte

Şu delikli beş kuruş etmez

Yalan dolan dünyada

Hüzün yumağına sıkışmış

Kördüğüm olmuş yüreğimi

Açabilmek ne mümkün...

***

Hiç bitmeyecek gibi

Boşalmıyor kadehteki kederim

Saki de sağ olsun durmadan tazeleyip

Dolduruyor kederleri üst üste...

***

Yüzüme bir türlü gülmeyen kaderime

Efkar doldurduğu kadehimi

Bu kez içmekten vazgeçip

Hışımla fırlatıp kırmak 

Sonra da sırtımı dönüp gitmek istiyorum...

***

Yorgun düştü yüreğim şair

Kedere hamallık ede ede

Hâlden anlamayan feleğe 

Boşuna dil döke döke

Kırıldı gönlüm yine kaderime...

***

Kırık dökük cam gibi

Ufalanmış ruhî hâlimin

Parçalarını tek tek toplamak

Onarmak ne mümkün 

Velhasılıkelam şair

Doğmak bilmeyen

Hüzünlere hep gebeyim

Kadere bin ah etsem de boş

Feleğe sorsam bunca cefa ona göre hoş...

***

Ah bir bilsen şair!

Ne çok yorgun düştü 

Şu bedbaht ve nâçâr yüreğim...

***